«میون‌ها» با سرعتی در حدود نودوهشت درصد از سرعت نور سفر می‌کنند و دچار پدیده‌ای می‌شوند که انیشتین آن را پیش بینی کرده بود و کشیدگی زمان نام داشت.
در حال حاضر ما در میان یک طوفان نشسته‌ایم، البته این بارش، باران نیست، بلکه رگباری از ذرات ریزاتمی درحال فرود آمدن بروی بدن ماست. در هر ثانیه چندین دوجین از اشعه‌های کیهانی از بدن ما رد می‌شوند ،شاید میلیون‌ها در طی روز. اکثر آن‌ها از سمت خورشید به وسیله طوفان‌های خورشیدی آمدند، ولی برخی دیگر نیز سال ها پیش از ابراخترهایی که در فاصله‌های دور هستند شلیک شده‌اند، شاید حتی فراتر از کهکشان ما.
اتاقک ابری یک ردیاب ذرات فوق‌العاده ساده است، که فقط یک محفظه بسته با یک پارچه آغشته به الکل در بالای آن و یک صفحه فلزی در زیر که بروی جعبه‌ای پر از یخ خشک قرار گرفته، که محیطی اشباع شده از بخار الکل را در داخل محفظه ایجاد می‌کند. هر ذره بارداری که قصد عبور از میان این محیط را دارد باعث از هم گسیختگی الکترون‌های الکل می‌شود و ابر بلافاصله تشکیل می‌شود. برای همین امر در هر جایی که این تشعشعات کیهانی قصد عبور داشته باشند شما رگه‌ای زیبا را خواهید دید.
میدان مغناطیسی زمین از ما در برابر اکثر این ذرات پرانرژی محافظت می‌کند و آن‌ها را به سمت قطبین منحرف می‌کند، جایی که این ذرات به علت واکنش با قسمت بالایی جو زمین باعث ایجاد شفق قطبی می‌شوند. اما حتی با وجود این سپر محافظتی زمین، تعداد کمی از این ذرات می‌توانند به ما برسند. بسیاری از تشعشعاتی که ما رصد می‌کنیم تشعشعات ثانویه هستند و زمانی رخ می‌دهند که ذرات خورشیدی با مولکول های بالایی جو زمین برخورد کرده، واکنش نشان می‌دهند و ذرات ریزاتمی را به سمت ما حواله می‌کنند و اینجاست که موضوع کمی عجیب می‌شود.
ذراتی مانند «میون‌ها» ناپایدار هستند و قادرند فقط چند صد متر را قبل از اینکه متلاشی شده و از بین بروند،از بالاترین نقطه اتمسفر طی کنند. ولی آن‌ها اینجا هستند روی سطح زمین، چگونه؟
جواب نسبیت است. به دلیل اینکه «میون‌ها» با سرعتی در حدود نودوهشت درصد از سرعت نور سفر می‌کنند و دچار پدیده‌ای می‌شوند که انیشتین آن را پیش بینی کرده بود و کشیدگی زمان نام داشت. خوب فرض کنید یک تایمر فر آشپزخانه به ذره «میون» بسته شده. به دلیل اینکه با سرعت بسیار زیادی در حال سفر کردن است از دید ما اینجا بر روی زمین، تایمر بسیار کندتر حرکت می‌کند ولی برای خود «میون» زمان عادی سپری می‌شود، بنابراین از دید ما زندگی «میون‌ها» بسیار طولانی‌تر از عمر واقعی آن‌ها خواهد شد، زندگی آن‌ها به لطف نسبیت خاص بلندتر شده است.
این تشعشعات یونیزه کننده ممکن است که به شکل‌گیری حیات در این سیاره کمک کرده باشند.اگر یکی از آن ذرات با برخورد به اتم دی ان ای باعث آزاد کردن یک الکترون بشود می‌تواند باعث یک جهش ژنی بشود، سلول‌های ما بگونه‌ای فرگشت پیدا کرده‌اند که بتوانند آسیب دیدگی را ترمیم کنند، و به همین دلیل بیشترشان برای ما بی ضرر هستند ولی در دروانی که زمین جوان بود، این تشعشعات یونیزه می‌توانستند باعث جهش‌هایی بشوند که گونه‌های حیات پیچیده‌تر بوجود بیایند.
ترجمه زیرنویس : رایان